Hai hoxe seis anos converxían a noite máis curta do ano co día máis longo das nosas vidas. O 24 de xuño de 2012 vai ser sempre unha data para ser conscientes de onde ven o Lugo e de quen o levou a gozar do fútbol profesional como aínda fai hoxe. As circunstancias nas que os seareiros albivermellos viviron aquel ascenso a Segunda División son ben diferentes, dende os que converteron a Praza de Augas Férreas nunha Praza Sintagma até os que viaxaron a Cadiz para xuntarse nun oco daquel inmenso Carranza ó a que aínda lle repite a visita do Lugo. Case todos os que viviron aquel día lémbrano como o máis feliz das súas vidas, só superado polo nacemento dun fillo. Durante o que durou aquela promoción deixamos de lado os traballos de merda, a incomprensión do asterisco nas análise ou a xunta da culata que che ía custar un desembolso inesperado.
Pasan as tempadas e medra a nostalxia daquel fito. Nunca unha cidade que respira fútbol dun xeito tan particular se concentrara así en animar ó equipo local. Debería facerse unha campaña de investigación para saber onde foi parar aquela recua de xente, que non seguiu vendo ó equipo nos cursos posteriores. Ou simplemente preguntarlles as razóns da súa filiación temporal. O que está claro é que aquel grupo de futbolistas, dende aquela e para sempre Heroes do Carranza, tiña algo especial. Non era unha secuencia de futbolistas estandarizados que suben a Instagram vídeos con fondo musical latino montados nos seus coches novos. Eran traballadores do balón, conscientes nalgúns casos de que unha promoción de ascenso a Segunda era a súa particular Champions. Unha equivalencia que ten calquera seareiro dun club modesto. Quilómetros feitos sen pensar que o teu conxunto pode perder na tanda de penaltis nun campo no que te sentarán no cuarto anfiteatro. Ilusión por dicir de onde es no lugar a onde vas e, sobre todo, saber que pase o que pase tiveches tempo para soñar.
A aventura audiovisual que estamos a facer co documental Héroes estanos a redescubrir os espazos emocionais daqueles xogadores. O sentido de pertenza e de ter feito algo máxico vai na pel até dos máis cativos do grupo como Javi Rey ou Sergio Iglesias ‘Liru’, que viviu aquela tempada con 20 aniños na súa primeira aventura fóra da casa. Fíxoo na Brios, residencia na que coincidiron outros benxamíns do Lugo onde os seus donos os trataban como fillos. Ningún xogador estaba desconectado do grupo, porque nin Carlos Mouriz nin os capitáns permitíano. De aí a estampa habitual que se daba nas Landras, o seu punto de reunión habitual, xusto a carón das Augas Férreas que botaron por fóra hai hoxe seis anos.
Daquela si se visibilizaba unha ‘piña’, palabra recurso que agora utilizan os clubes como un hashtag recorrente. Non había grupos. O Lugo era un partido único de camaradas que entendían que defender aquela camiseta era o máis importante que podían facer. Sen pensar que iso lles ía supor un trampolín cara outros equipos. Sen ter en conta a historia do club, habitual nos carreiros da Terceira até non hai tanto tempo. Porque cando o núcleo é quen de crerse como tal pode acadar obxectivos moi por riba da media que tiña previsto. O propio Mouriz xustificaba con graza na entrevista para o documental Héroes aquelas longuísimas viaxes en bus que facían os xogadores. Argumentaba que chegaban tan baldados ós destinos que só tiñan ganas de deitarse, en vez de dedicarse a outros menesteres nocturnos. Pero sobre todo, aqueles tours reforzaban a unión do grupo. Coñecerse fóra do campo tan ben como o facían eles só podía ter réditos positivos dentro do terreo de xogo. Un Mouriz que era o primeiro en subirse ó bus e baixarse del nunha contorna hostil como aquel Cádiz encendido por unha das afeccións máis admiradas do fútbol español. De modo obxectivo, todo estaba para que non fose tampouco aquel ano, pero foi…
O abismo entre o fútbol profesional e as categorías que o anteceden é cada vez maior. En Segunda B un tiña claro que, fronte a calquera individualidade, o prioritario era conformar un exército de personalidades comúns. O carácter era o elemento máis importante. Que os maiores non se consideraran en posición da verdade e que os máis novos non viñeran a comerse o mundo con culler de postre porque alguén lles dixera que eran os mellores. Os Heroes do Carranza entenderon perfectamente cal era o rol de cadaquén, polo que se algún caía en combate había un na reserva tan preparado para afrontar o relevo. Como sucedeu con Escalona e Diego Rivas, protagonistas por igual do ascenso. Un de tantos éxitos que acadou Setién foi o relevo continuado na portería, onde parece que só o protagonismo absoluto pode conducir ó exito. Como aquel partido de Zarandona en Eibar. Ou o talentosísimo Berodia arrimando o ombreiro. Os tantos de Belencoso. A pasta dura de Aitor na banda. A media melena máis atenta da Arxentina prendida de Belfortti…
Por todo isto é imposible non ter nostalxia do vivido aqueles anos. E ter por veces o sentimento de que en Segunda B se vivía mellor non ten porque ser incompatible con gozar do privilexio que supón estar nunha das Segundas máis competidas e difíciles de tódolos tempos. A aventura deportiva do CD Lugo é satisfactoria nesta categoría, pero pode que o fútbol profesional non sexa tan marabilloso como nolo tiñan vendido. Ou que máis aló dos sibaritas que toman este deporte como unha ciencia de desmarques, nós, o resto, os analfabetos tácticos, vexamos unha distancia inquebrantable entre o que pasa dentro do campo e fóra del. Xa hai tempo que un xogador non celebra os goles coa bancada ou pide o apoio desta. O continuo ir e vir de xogadores non axuda á identificación. Tamén é un feito manifesto que o nivel de animación do campo está en pleno retroceso, cun público que só é quen de erguerse fronte unha mala actuación arbitral e que incluso apupa ós seus. Un feito, este último, inadmisible por parte dunha hinchada cativa pero que tamén é froito desa voracidade que impón o fútbol profesional sobre os seareiros. Só vale consumir un produto rico e refinado, porque como cliente paga por iso. O resto é lixo. E aínda así, os 3.000 de sempre seguimos en pé.
Pero fronte a esta opulencia emerxe cada 24 de xuño a lembranza máis doce da nosa existencia. Na que non se falaba de presidentes, de mercenarios nin de comportamentos. Na que a perna (no penalti) e os brazos (na celebración) de Manu abriron un caixón onde estaba gardado todo o orgullo local, afundido durante décadas, e no que aínda converxemos. Cando falte a ilusión, sempre quedará poñerse aquela tanda de penaltis e ver como a pel se vai excitando pouco a pouco até que cae unha bágoa polo rostro. Tépeda e que vai parar por riba dun escudo difícil de sentir na axencia de colocación do fútbol actual pero cuxo contorno se proxectou aquela noite no ceo. Un ceo limpo onde aínda figuran as nosas particulares estrelas, os Heroes ós que sempre recurriremos para lembrar que ser do CD Lugo é un sentimento particular e único ó que non renunciaremos mentres haxa un xogador que sinta esa camisola como propia. A única coa que non che importa marcar barriga nin que combine ou non co resto da roupa. Que che da igual que estea suada, porque para iso se fixo. Ese 24 de xuño é o noso 1 de Maio, a nosa toma do Pazo de Inverno, a nosa Revolución dos Caraveis, o noso ascenso ó Tourmalet, a nosa aterraxe na lúa, o noso Día de Tódolos Santos, aqueles que obraron unha milagre vestida de vermello e branco que seguirá a ser contada de pais a fillos e de avoas a netas.