Dende que se asubiou o final do encontro de Riazor (1-1), había unhas ganas inmensas de ter diante dos ollos xa o encontro fronte ó Cádiz. O escenario ideal, a casa; contra o rival máis difícil, o líder; todo para amosar que o sucedido na Coruña só era un prólogo do que estaba por vir. Que non podía ser máis que un futuro de loita e resistencia fronte ó descenso. A máis de un fíxoselle a semana longa malia xogar en venres e ter, por tanto, un día menos de preparación que ogro que ía visitar Lugo.
Comezou a rodar a bóla logo dunha previa de confraternización entre os albivermellos. O equipo deu un paso adiante coa chegada de Curro Torres, mais os das bancadas tamén asumiron o reto cun chimpo cara o centro que nos une a todos. Entrega e valor contra un conxunto gaditano que só precisaba un cortaúnllas para facerlle dano a un equipo á alza pero necesitado. Entón veu o primeiro pau. Un directamente no rostro de Gerard Valentín que lle custou a expulsión a Cifuentes, porteiro do Cádiz no minuto 24. Acción perfectamente pitada e medida polo xuíz da contenda, Ávalos Barrera. Soubo discernir os capítulos da acción. Tanto o control coa man do extremo albivermello como a salvaxe entrada a destempo do meta albaceteño.
Cifuentes non exerceu de líder: tivo máis preocupación pola cartolina que polo estado de Valentín logo da súa salvaxe entrada
Cifuentes non exerceu de líder, tarefa que lle é propia ó porteiro dun equipo que leva medio camiño feito cara Primeira División. En vez de preocuparse polo estado do seu compañeiro de profesión, enredouse nunha protesta estéril e continuada durante cinco minutos. Entretanto, Valentín facía o indecible por tentar seguir na contenda, consciente da importancia da mesma e do seu valor. Ten unhas características coma ningún este ano. Verticalidade, intelixencia no paso, chegada, desborde…
Unha peza fundamental que o Lugo perderá. Está por ver por canto logo de anunciarse o paso obrigado por quirófano do xogador catalán. O Cádiz perdeu un xogador durante unha hora pero o Lugo perdeu un home clave para as xornadas importantes. Cadaquén que calcule o impacto. Malia este pau, os albivermellos tiñan un partido que nunca pensaron. O cabeza de categoría sen o seu meta titular, na casa, e con todo un partido por diante. Pero chegou un momento de desconexión que remataron pagando no tanteo final. Pouco despois de quedarse en inferioridade, o conxunto visitante deu un paso de campión poñéndose por diante no marcador logo dunha xogada rápida en tres pases na que se impuxo o ‘Choco’ Lozano. Iso doeu máis incluso que a labazada a Valentín.
O destino só quixo a medias
Os de Curro Torres, que viñan de ser un bloque defensivo quen de deixar a cero a súa meta nos últimos partidos, cavaron de novo o seu foxo. Todo pintana negro. Moi negro. Porque ó Lugo só lle valía a premisa de gañar. Só intentar a meta maior tiña sentido nun equipo que leva xornadas coa auga ó pescozo e durmindo en descenso. Outora, este puñal nos pulmóns tería derrubado ós albivermellos. Mais a Currostroika é un fenómeno sociopolítico que funciona. Coas súas imperfeccións e faltas de atino que non se recuperan só co adestramento. Pero houbo rebelión que a piques estivo de ser revolución.
O Lugo botouse cara adiante na segunda metade e asediou ó seu rival de todos os xeitos que se lle ocorreu. Por bandas, con balóns colgados, con pases entre liñas… O Cádiz elaborou o discurso que lle tocaba: o do outro fútbol que consiste en renunciar ó esférico, perder tempo, protestar e apertar o cronómetro até as últimas circunstancias. No 80 chegou o merecido gol de Carrillo cunha xogada de tiraliñas. Aínda quedaba tempo para culminar a remontada. E o Lugo sóuboo.
Non houbo final feliz. O destino saberá as razóns de negarlle a Pita a gloria do tanto de falta
Até o 93. Cando o tempo parou de súpeto. Onde se encontraron o pasado, o presente e o futuro nunha mesma figura. Na de Carlos Pita. O káiser, o capitán, a figura pola que se ten movido a nosa historiografía recente. O signo dos tempos que saiu na segunda metade para substituir a un Peybernes que é moito máis importante neste esquema que o ‘5’. Pero o número primo segue sendo o coruñés. Mirou a bóla e revolveu os ollos cara a portería. Unha falta deliciosa para darlle os tres puntos ó Lugo no momento preciso. No que sería un xute de adrenalina como o das grandes citas. Como a que el mesmo protagonizou no Carranza en 2012. E aló vai. Perniña de carneiro alado.
Disparo directo ó corazón do Anxo Carro. E pau. Pau gordo coma unha bidueira. Ancho como a A-6. E por riba, o rexeite subíndose por encima de todas as testas do compañeiro. “Que che fixen eu?” Pensou Pita mirando ó de arriba. “Por que me negas esta gloria despois de toda a poesía que teño feito na túa honra neste campo?”. Mirando ás marxes, distribuindo o fútbol como só el sabe. Pero o pau estivo aí para lembrarnos que imos ter que deixar até a última pinga de sangue para sacar adiante esta situación. Entón o toco de madeira nacarada fíxose moi grande. E fraccionouse para que cada un dos que acudiron ó Anxo Carro teña unha parte dese pau que nos privou dos tres puntos. Reconvertido agora en arma para afrontar o que queda. Se hai que morrer, que sexa así.