#DiariodeAlarma é un proxecto de Denís Iglesias, membro de Lugoslavia, no que plasma as súas reflexións dende o confinamento que todos estamos a vivir nestes días por culpa da crise do coronavirus.
- Capítulo 1: Boto de menos
- Capítulo 2: Números
- Capítulo 3: Non hai paro nos balcóns
- Capítulo 4: Un discurso contaxioso
- Capítulo 5: Vivir a carón da morgue
Estes días véñenseme á mente preocupacións podres doutros tempos. É un bo xeito de elaborar una comedia de situación dun mesmo. Onte lembraba una trascendental decisión como era a de escoller que bacharelato querías cursar. Que dramiña… Ben polo regueiro das letras para tentar vivir de poemas basados en palabras ó azar das etiquetas do champú. Ben polo camino das ciencias para estar traballando hoxe na cura contra o coronavirus.
Dada a relevancia das dúas argumentacións, ben imaxinades que eu escollín a primeira opción. As matemáticas arredáronse de min hai bastante tempo. É algo do que me arrepinto, xa que son dos que conta cos dedos das mans. Fago un adestramento numérico diario coa calculadora humana de Saber y Ganar pero teño que entrar en webs para calcular una porcentaxe. E ás veces até así me saen mal. Son aforrador case por medo a non entender os grandes gastos.
Por ese descoñecemento alxebraico non me gusta tratar os números coma simples díxitos. Unha morte non é un 1, é todo un contorno bloqueado pola dor. Un neto que queda sen avó. Un home que queda sen a muller da súa vida. E mil fios condutores máis que se enredan con todos nós. Pola contra nestes días é de obrigado cumprimento dar cifras e máis cifras. Mais pensade nunha baixa do voso equipo.
Seriades quen de colectivizalas? Vale só o número dos que teñen ficha? Por suposto que non. Moitas veces priorízase máis nos que non están que nos están, que son bastantes máis. Gústame quedarme coas cifras dos recuperados e ver as dos que se foron en tinta negra, subliñadas i en vermello. Non como na pantalla da calculadora. E cada guarismo chégalle a un dun xeito. Comos os daqueles que son detidos ou multados por saltarse o confinamento.
Da tanto medo o virus como aquel que se cre inmune. O que vai danzando no automóvil sen excusa un domingo por calquera parte da nosa xeografía. Por iso dun tempo a esta parte non valoro as cifras de asistencia ó Anxo Carro. Poderían ser moitos máis. E que non se chegue ó aforo completo nin limitando o movemento cara o campo. Pero hai que valorar a historia que hai detrás de cada un dos que poboan esas bancadas. Valen máis 3.000 activos que 10.000 comendo pipas.
Imaxina, por un momento, que o teu compañeiro de estadio está infectado. Tentarás rescatar o seu número perdido no milleiro doutros que non coñeces. Por iso hai que sentir cada perda e cada infectado coma se fose un número primo, indivisible e incontable. Galicia acumula máis de 4.200 ERTE. Son moitos? Son poucos? Son suficientes como para darnos conta da vulnerabilidade do sistema. Para ser conscientes da parálise na que nos encontramos e que afecta a tódolos ámbitos.
Por iso resulta gravoso ler como o conselleiro delegado de Glovo, unha compañía intermediaria de reparto a domicilio, animaba á xente a pedir comida a domicilio para favorecer ós negocios de hostalería que aínda prestan este servizo. Que se contaxien podres de cartos… Como se pode contribuir á sociedade precarizando aínda máis a un colectivo que se bota á rúa para cumprir, a día de hoxe, os caprichos doutros? Pode que desta saiamos un pouco máis unidos, pero algún non o poñen doado. Eu, polo menos, deixarei o sentido retórico da expresión de celebrar cada gol coma se fose último. Así será de agora en diante. Xa o fago cos do FIFA.
Hoxe celebrábamos o aniversario do veciño do 5ºB do número 26. Ata hai uns días, era iso, o do quinto. Agora póñemoslle nome, idade e situación. Berra como un tolo brindando con vermú. “¡Gracias, vecinos!”. Nunca antes cantei en bucle o ‘Cumpleaños Feliz’ de Parchis. Nin o ‘Forza Lugo, lololo’ nos momentos de maior necesidade. A día de hoxe os únicos números que acepto son algún como o 10 de Maradona, o 5 de Carlos Pita, o metro de distancia a manter e o 2020 como lección mestra para toda a vida. A contra atrás do confinamento marquémola con infinito e apretémola tan forte até o ‘oito tumbado’ quede en cero.