Boto de menos

#DiariodeAlarma é un proxecto de Denís Iglesias, membro de Lugoslavia, no que plasma as súas reflexións dende o confinamento que todos estamos a vivir nestes días por culpa da crise do coronavirus.

• Capítulo 1: Boto de menos
• Capítulo 2: Números
• Capítulo 3: Non hai paro nos balcóns
• Capítulo 4: Un discurso contaxioso
• Capítulo 5: Vivir a carón da morgue

Comezo a secuencia de novo. Un Audi azul. O meu Honda branco. Un BMW vermello. Un Peugeot branco. A mesma repetición dende o venres pasado. Unha cadea que vexo entre os barrotes da ventá, protectores dun primeiro piso que hoxe son una auténtica gaiola. Reláxame ver a calma deses automóviles estacionados. E á vez arrepíame non telos visto moverse en todos estes días. E máis, nunha cidade na que se producen milleiros de desprazamentos cada xornada.

Esa é a miña fiestra cara a realidade. Un 16:9 de aceiro detrás do cal loce o cristal que Sara se esmerou en limpar. Teñamos polo menos un xeito transparente de ver esta cativa vida. E volvo a enumerar o Audi. E o veciño Honda… Todo para non botar de menos moitas cousas. Algunhas de agora e outras de antes. Lembranzas que se quedan marcadas no vidro coa mesma amenaza silente do coronavirus que mudou de xeito disrruptivo as nosas vidas.

Dan as 20:00 horas e soa o himno de España, que nunca me fixo sentir nada especial, pero que estes días supón o inicio dunha película diferente. De súpeto, os veciños de Manoteras, o meu barrio a 500 quilómetros da casa, lánzanse con mans e cánticos polas fiestras. E veña aplausos polos sanitarios, polos transportistas, polos caixeiros… Por todos aqueles que permiten o noso confinamento. Heroes anónimos que cando pase esta crise mundial seguirán sendo os mesmos puteados. Superada a marcha granadera, a DJ encargada de amenizar os nosos quince minutos de ocio diario pon ‘Chiquitita’. E ‘Resitiré’. E tantos otros himnos -máis recoñecidos na miña patria interior-.

Pezas manidas que no confinamento sábenme a gloria pero fan que me sinta máis lonxe aínda dos meus. O xoves foi San Xosé, santo do meu tío Pepe, o que me meteu na cabeza a bóla, as porterías e toda esta tolemia que compartimos nesta web. Un relato concibido dende a óptica barcelonista pero cun afán local. Foi el o que me baixou por primeira vez ó Anxo Carro. Anos despois seguín eu a miña propia determinación para comezar unha aventura que a día de hoxe continúa.

Bótoo de menos. A el e á miña avoa Cándida. A mesma que perseguía os balóns cos que amenazaba outras ventás. As da súa casa en Aldurfe, parroquia de Riotorto, a miña patria pequeña. Penso no becho e no que fai cos maiores. Asasinatos de orde contra os que máis teñen vivido pero á vez os que máis teñen que contar. Penso cantas potas terá no lume. De seguro que a cociña de leña irá a todo meter aínda que non poidamos ir a vela. Só por non perder a práctica para o festín que imos montar cando todo isto remate. E miña nai, enfermeira, una Marea branca nestes días.

O 19 é festivo en Galicia. En Madrid só é un día máis de teletraballo. Pero é o Día do Pai. Que pouco me gustaron a min todas estas efeméride e canto valor lles dou neste lapso. Boto de menos a meu pai. O Severiano. O mesmo que se erguería alporizado se me oe zouparlle ás teclas ás 3:30 da mañá, hora do parto deste relato. Quixera ter o mesmo bigote ca el nestas circunstancias, unha ponte branca que aporta seguridade. E uns ollos que son quen de mirarse as costas de toda unha vida de curro. Que medo vai haber entón…

Ven a min entón unha foto que temos no Pazo Provincial dos Deportes. El cólleme entre os brazos e eu piso forte unha pelota. Que pouco xeito lle daba. Dábanseme bastante mellor os libros, pero el nunca se negaba a fecerme de porteiro nas pistas os domingos. Total, para rematar eu chorando por non ser quen nin de meterlle ó Arco da Vella. Boto de menos tamén iso. Poder chorar por caralladas. Ter preocupacións baleiras como as que nos da o fútbol.

Nas horas mortas, que non son poucas, debuxo na cabeza de novo o disparo de Pita contra o Cádiz. E métoo pola escadra. E por abaixo. Incluso cun rebote no rival. Que cabreo agarrei aquel día. Tal foi que deixei a medias un bocadillo de xamón do Paraíso del Jamón, un templo da clase obreira madrileña no que se traga cervexa e se come embutido a un precio que che fai sentir de novo na casa. Iso si, agora doe moito menos a hostia de Cifuentes. Aínda que eu síntome máis Valentín ca nunca nesa acción.

Xa é de día. Respiro e volvo contar os coches. Agora do revés. E vexo pasar a dous velliños aperterchados con cadansúa máscara. A un metro de distancia, o máis lonxe que estiveron un do outro logo de 50 anos casados. E cunhas luvas de taller mecánico. As mesmas que utilizaban os porteiros de antes coma David Seaman, quen bota a cabeza abaixo logo de recibir o tanto de Nayim na Recopa do 95 que agora botan en Teledeporte.

Cando saiamos desta berrarei tan forte coma Gaspar Rosety. A quen tamén boto de menos, como farei con Chema Candela ou Tomás Diáz-Valdés, compañeiros xornalista devorados polo becho. O primeiro, un dos favoritos de meu pai. Co segundo compartín máis dunha viaxe. E a vós, que me ledes dende o outro lado da pantalla, tamén vos boto de menos. A todos. Xa terei tempo para falarvos do como e as razóns.