Falo o galego que aprendín na casa, da horta, con miña mai e miña abuela apartando as patacas pequeñas das grandes cando aínda non era capaz de soster un sacho. O meu idioma está mal feito, mal construido, cheo de castellanismos, erros gramaticáis e certo cheiro a herba seca que se mete na gorxa nas tardes de Maio. Son fillo de Ana Kiro e de Andrés do Barro, de Batallán e dos Satélites. O primeiro avión que collín foi o dos “caballitos” nas festas de Meilán e creo que ainda me dan medo os foguetes.
A miña língua é miña, carallo, e naide me vai decir cómo usala. Non vou dar “grazas” na vida.
O fútbol, para os que o sentimos no corazón e nos collós, é parte da nosa identidade como persoas, como seres pluricelulares que ainda teñen moratós de caer encima das pedras que usábamos como paos da portería cando a imaxinación era todo o que tíñamos, e xogábamos a ser Stoichkov, Mijatovic ou Carolo.
Non veño a este folio en blanco a repartir carnés de nada, non son accionista nin socio. Creerse exemplo de algo nesta vida é un acto de soberbia demasiado grande, superficial e absurdo. Paradigmas da nada poblando gradas que hoxe choran.
A miña língua é miña, carallo, e naide me vai decir cómo usala. Non vou dar “grazas” na vida.
Posiblemente nalgún punto do camiño perdimos as ganas de ter ganas de ser do Lugo e cóstanos recordar por qué seguimos empeñados en gastar horas de debate diante dunha barra de bar ou dunha pantalla de teléfono. A rabia é dor, e cada un cura as feridas como quere ou como pode. Algún berra, outro silva, outro anima, outro esbardalla en 280 caracteres.
Supoño que aquí está o problema. Berramos, silvamos, esbardallamos, animamos porque nos doe, porque están xogando con parte da nosa identidade, estannos faltando ó respeto. Algo non vai ben cando os asasinados nos sinalamos coma verdugos.
67 anos de historia riba do verde do Anxo Carro merecen una reverencia diaria por parte de quen ten o honor e a responsabilidade de dirixir o destino dunha institución que é máis grande que todos nos xuntos. Os traxes e a gomina non dan dereito a reírse de varias xeracións de sufridores que hoxe ven como se lles está infectando o escudo tatuado no peito. O momento de irse non será cando o clube quede á deriva na ciénaga da Segunda “B”. Si queda algo de honra e dignidade na zona noble do estadio, cando o árbitro asubíe o final do partido no que academos a salvación, esta xente incapaz debe levantarse, sinalarse, pedir perdón e marchar coa cabeza alta do que recoñece que non fixo ben as cousas.
Pero por desgracia, si algo falta no Lugo de hoxe en día é honra e dignidade.
Canto máis vello me fago máis me disgusta esa xente que vive anclada no pasado, no “calqueira tempo pasado foi mellor”, sumidos nun victimismo constante e reiterado que non sirve máis que para asolagar o presente nunha lama profunda. A historia é o suficientemente importante como para sosterse por si mesma e escribirse a cada minuto. Este Lugo xa non vive de Carranza nin de Segovia, e ós do San Andreu xa lles da igual o gol de Alvite.
Si de algo pecamos os lucenses é de estancarnos no tempo, cóstanos evolucionar física e emocionalmente, demasiado cómodos no bar de sempre cos de sempre falando do de sempre e pretendemos que cando as cousas van mal se volvan facer como fai 5, 10 ou 50 anos.
Igual xa vai sendo tempo de recoñecer que Pita non vai xogar sempre, que Seoane retirarase máis cedo que tarde, e que antes ou despois todo vai cambiar. Para mellor, esperemos. Para peor, xa casi non se pode.
Queda pouco para que acabe a temporada, probablemente a máis importante da historia do clube.
Ascender en Cádiz foi un regalo, una festa, una celebración. Descender en 2019 pode ser un cabudano.
É tempo de mirarnos uns ós outros e recordar por qué empezamos a ir ó estadio, con quen cantamos o primeiro gol, cal foi o noso primeiro ídolo vestido coas raias vermellas e blancas.
Nin nos nin o fútbol somos o inimigo.
De nos depende que os 11 que salten ó campo saiban qué significa representar ó Lugo.
Nos sabémolo, pero parece que se nos olvida.
Foto principal: Xabi Piñeiro para Grada y Barro.
2 Comments
Pois, nada. Menos testículos e máis carnés de socios e socias.
Pois, nada. Menos testículos e máis carnés de socios e socias.
Un saúdo e grazas.