Nación albivermella

Moito se ten teorizado sobre a nación e o nacionalismo. E máis nestes tempos de eterno conflito. O termo xurdiu nos séculos XVIII e XIX, da man das grandes revolucións: industrial, burguesa, liberal… Definicións, a miles, dende “comunidade estable con psicoloxía e cultura propia”, enunciada por Iosif Stalin; até “unha sociedade que alimenta un embuste sobre os ancestros e comparte un odio común polos veciños”, que dixo o filósofo israelí Avishai Margalit. Ningunha é errada.

Tamén valería para o fútbol, un universo de estados-nación con personalidades ben diversas. Estes configuran a súa identidade, como ocorre coas patrias, en base a xestas. Fundamentan o seu sentido con vitorias fronte ó invasor, longas guerras entre irmáns ou coa defensa dun idioma. Traducido ó argot deportivo: con triunfos de mérito ante unha forte afición visitante, logo de salvar a categoría despois de xornadas no limbo ou cun estilo táctico identificable.

O Lugo ten todos os elementos necesarios para argallar esta idiosincrasia, aínda que non sexa manifesta moitas veces. Fronte ó Real Oviedo a nación albivermella fixo o seu particular desfile da vitoria. Había tempo que esta vivía nun letargo marcado pola falta de obxectivos. O espírito da transición estaba esgotado. Ese que levou á masa a soportar ó equipo na súa loita por ascender e que forxou un dos núcleos máis relevantes da historia luguesa: os Heroes do Carranza.

O domingo os protagonistas foron outros, pero a mensaxe foi a mesma: resistir para vencer e dar unha lección ó visitante. Como se da Guerra da Independencia se tratase, un feixe de mozos deixaron muda a unha afección que outrora habitou en Primeira, en Europa… E que quere volver ser grande. Ese ímpeto fai que as veces dean triunfos por supostos, polo feito de chegar ó campo en arroutada, cortando a N-VI á que chaman autoestrada para facer aínda máis grande a súa epopea.

En Oviedo o patriotismo é desaforado. A proximidade do inimigo xixonés non deixa lugar a ambigüidades. O pasado de sufrimento en Terceira e a posterior resurrección converten ó equipo da capital do Principado nun exemplo castrense. Por se faltaran motivos, un gol do Lugo ante o Girona, obra de Caballero, levou ó Sporting a Primeira.

E non hai pao máis duro que o éxito do rival. Antagonismo servido. Pero o Lugo perpetrou o seu propio Waterloo, co Anxo Carro sementado de bandeiras azuis, algunhas delas favorecidas pola revenda de entradas de donos dun carné, que non socios nin simpatizantes do CD Lugo. En toda boa película ten que haber un malo para que emerxa o protagonista.

Esta disidencia sepultouse pola autodeterminación que veu, como non podía ser doutro modo, dende o Fondo Norte, unha bancada sen a que o estadio sería un cemiterio na maior parte das xornadas. Onde tempada tras tempada, un grupo de animación prende a faísca para crear un tifón que alenta ós xogadores.

Pero o seareiro ten que lidiar moitas veces con mercenarios que están de paso. Ós que se lles da barato o xornal. Estes pensan que cun gol e cuns regates puntuais é suficiente. Un modelo patentado de futbolista que se permite o luxo de saltar de póla en póla até o fin da súa carreira deportiva. Este ano é diferente. Non hai unha estrela á que deberse, na que recaian os pesos do partido (véxase o caso de Jonathan Pereira o ano pasado, hoxe reserva no Real Oviedo). Existe un rexemento de novos valores que compoñen unha das mellores quintas que se teñen visto en Lugo. Estas Irmandades da Bola, máis que heroes, unha piña madura que se toma cada partido como unha cuestión persoal.

Un dos máis destacados exemplos de compromiso é o de Jordi Calavera. Tamén o foi na primeira volta Alfonso Pedraza. Cedidos que senten as cores máis que moitos que pasaron con contrato, incluso durante varias tempadas. Xente que quere comerse o mundo pero que sabe que este deporte ten un destino colectivo. O lateral catalán é un sismo que alza a man á mínima de cambio para pedir a entrega dun público pouco acostumado ós agarimos.

O partido fronte ó Real Oviedo chegou na hora precisa. Co equipo a piques de caer na perigosa monotonía da metade da táboa que converte ó fútbol nunha misa de domingo. Foi un picazo directo á vea, unha remontada fronte a unha escuadra liderada por un Hierro, outrora de elite, que rematou falando dos árbitros. Xusto o epílogo a unha derrota mal aceptada e que non cadraba nos seus plans.

O sentimento nacionalista regresa a Lugo no momento idóneo. Luis César, desafortunado en lances anteriores, redirixiu o tráfico de cambios. O que podía ser unha viaxe intrascendente a Vallecas -onde se precisamente saben de algo é de identidade barrial- vai camiño de ser un dos partidos do ano. Xa están preparadas ducias de vehículos para coller a A6, bufanda en man e coa gorxa recuperada desta fin de semana. Camiño a unha Normadía, un Stalingrado ou un Dunkerque que faga máis grande os seus corazóns.